საუკეთესო, მსოფლიოს გარეშე: ყიფიანის ტრაგედია და ტრიუმფი
ის არ იყო უბრალოდ ფეხბურთელი; ის იყო მოედნის არქიტექტორი, „დინამოს“ ლეგენდარული ათიანი, რომლის თითოეული პასიც ხელოვნებას უტოლდებოდა. დავით ყიფიანი — კაცი, რომელმაც ფეხბურთი ინტელექტუალურ თამაშად აქცია.
ტრიუმფი და აღიარება
მისი კარიერა „დინამოს“ ოქროს ხანას დაემთხვა. ის იყო იმ გუნდის ტვინი, რომელმაც 1981 წელს უეფას თასების მფლობელთა თასი მოიგო. ამ ისტორიული ტრიუმფის გარდა, ის გახდა სსრკ-ს ჩემპიონი (1978) და თასის ორგზის მფლობელი (1976, 1979).
ყიფიანს არ ჰქონდა მაღალი სისწრაფე, მაგრამ ამას ფანტასტიკური ხედვით, უზუსტესი პასებითა და ფილიგრანული ტექნიკით ანაზღაურებდა. მას „ფეხბურთის პროფესორს“ ეძახდნენ, რადგან თამაშს რამდენიმე სვლით ადრე კითხულობდა.
1977 წელს ის სსრკ-ს საუკეთესო ფეხბურთელად დაასახელეს.
კარიერის ტრაგედია
მიუხედავად უმაღლესი აღიარებისა, დავით ყიფიანის კარიერის მთავარი ტრაგედია მსოფლიო ჩემპიონატები აღმოჩნდა. 1977 წელს საუკეთესოდ დასახელების მიუხედავად, 1978 წლის მუნდიალზე ვერ ითამაშა, რადგან სსრკ-ს ნაკრებმა საკვალიფიკაციო ეტაპი ვერ გადალახა.
1982 წლის მსოფლიო ჩემპიონატი კი, სადაც ის თავისი კარიერის პიკზე უნდა ყოფილიყო, უმძიმესი ტრავმის გამო გამოტოვა. სწორედ ამ ტრავმის შემდეგ, 31 წლის ასაკში, „მაესტრომ“ კარიერა დაასრულა.
უკვდავი მემკვიდრეობა
მოედნიდან წასვლის შემდეგ, ის წარმატებული მწვრთნელი გახდა და „დინამოს“, ქუთაისის „ტორპედოსა“ და საქართველოს ეროვნულ ნაკრებს ხელმძღვანელობდა.
სამწუხაროდ, მისი სიცოცხლე 2001 წლის 17 სექტემბერს, 49 წლის ასაკში, ავტოკატასტროფამ შეწყვიტა.
მისი მემკვიდრეობა უკვდავია: დავით ყიფიანის განუზომელი წვლილის პატივსაცემად, საქართველოს საფეხბურთო თასს 2001 წლიდან მისი სახელი მიენიჭა.
